 |
|
 |
|
ewulajla
Administrator
Dołączył: 03 Maj 2013
Posty: 72
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
|
|
 |
|
 |
|
 Wysłany: Pią 9:33, 03 Maj 2013 Temat postu: Księżyc |
|
|
Księżyc
MITY LUNARNE W MEZOPOTAMII
W tej wielkiej cywilizacji antycznej odnajdujemy wspaniałe przykłady przypisywania atrybutów boskości Księżycowi. Zanim jednak przejdziemy do szczegółowych opisów, należy wspomnieć, że kultury, cywilizacje, ale też wierzenia często mylnie i chaotycznie interpretują głębokie znaczenia, niekiedy bardzo subtelne, pewnych przypowieści, skutkiem czego obcujemy z niespójnym konglomeratem mitów dotyczących Księżyca, Wenus, Wielkiej Bogini i Matki Ziemi. Prawdą jest, że bóstwa te posiadają wiele wspólnych elementów i podobnych cech, co skłania do nieporozumień. Jak już mieliśmy okazję się przekonać, w Mezopotamii Księżyc, który o wiele później stał się żeńskim bóstwem czasu i nocy wyraźnie różnił się od bogini miłości i płodności z jednej strony, a Wielkiej Bogini z drugiej strony, która miała pojawić się tuż przed lub tuż po Chaosie Prapoczątków. W gruncie rzeczy nie chodzi tu o boginię, lecz boga lunarnego - Sina lub Suena, późniejszego Nanna, małżonka Ningal - co dowodzi, iż jest to bóstwo męskie - nie należy mylić go z Inanną, boginią miłości, której cechy przejęły Isztar, Astarte bądź Lilith, o których będziemy jeszcze mówić. Sin-Nann jest synem Enlila, boga Powietrza, który z kolei jest synem Ana, boga Niebios. W Mezopotamii Księżyc był więc bóstwem męskim. Co więcej, istnieją ślady bóstwa hetyckiego, pochodzące z pierwszej połowy drugiego tysiąclecia przed naszą erą, którego imię, Arinna, znaczyło „Matka-Słońce"; małżonkiem Arinny był nie kto inny, lecz Menesis - Księżyc...
MITY LUNARNE W EGIPCIE
Sierp Księżyca uchodził za łódź Re, podobnie jak w przypadku niektórych przedstawień Chonsu, egipskiego bóstwa lunarnego, którego imię oznacza „wędrowca" lub „podróżnika", mającego postać dziecka spowitego chustą lub, częściej - mężczyzny z głową sokoła zwieńczoną sierpem księżyca, na którym wspiera się tarcza słoneczna. Chonsu byłby więc również bogiem lunarnym, nie zaś boginią.
Egipcjanie natomiast twierdzili, że Słońce nie miało z Księżycem nic wspólnego; nie tworzyli boskiej pary. Słońce było najwyższym z bóstw, męskim bogiem. Księżyc też zaliczany był do bogów męskich, jak u Sumerów i Hetytów.
Jednak według tebańskiej teologii istniało pokrewieństwo między Re a Chonsu; kapłani tebańscy uważali, że Chonsu był synem Amona, opiekuńczego bóstwa wchłoniętego później przez Re, oraz Mut, czyli „Matki". Egipski bóg Księżyc był więc synem Słońca i Matki-Ziemi.
MITY LUNARNE W GRECJI
W pierwszym rzędzie należy wymienić Selene, personifikację Księżyca, której imię pochodzące od selas znaczyło „światełko". Według najczęściej spotykanych wersji mitu, Selene była córką tytana Hyperiona, „tego, który mieszka wysoko", syna Uranosa, Nieba i Gai, Ziemi; Hyperion był również ojcem Heliosa, Słońca, oraz innej córki, Eos, Jutrzenki. Tak więc Hyperion, wielka jasność niebiańska wraz z Teą, Boską, swą siostrą i małżonką, spłodzili Słońce, Księżyc i Jutrzenkę.
W innych opowieściach Selene miała być córką Heliosa, czyli Słońca. Przedstawiano ją z rysami bardzo pięknej młodej kobiety, która przemierzała nieboskłon we wspaniałym srebrnym rydwanie, ciągniętym przez dwa białe rumaki. Z Selene wiąże się mit o Endymionie, niezmiernie pięknym i czarującym pasterzu, którego imię w języku greckim znaczyło „ten, który uwodzi bez wysiłku", a w którym Selene zakochała się bez pamięci. Zeus, przychyliwszy się do prośby Endymiona, pogrążył pięknego pasterza w wieczystym śnie, który zapewnił mu wieczną młodość, dzięki czemu Selene mogła powracać co noc, by kontemplować jego urodę; w innych wersjach, to uścisk Selene. Księżyca, miał sprowadzić na Endymiona sen, pozwalający zachować mu wieczną młodość.
Obie wersje nawiązują niewątpliwie do pojęcia czasu, snu i marzeń sennych, czyli zjawisk typowo lunarnych. W Grecji istniało jednak jeszcze inne bóstwo lunarne. Hera, Opiekunka, najpotężniejsza z bogiń greckiego panteonu, zasiadająca na Olimpie siostra i zazdrosna małżonka Zeusa, córka Kronosa. Czasu, i Rei, ziemi - nie planety Ziemi, lecz powierzchni ziemi, uprawnej gleby. Wraz z siostrami i braćmi, Hadesem, Posejdonem, Demeter i Hestia została pożarta przez swego ojca. Kronosa, lecz powróciła do życia dzięki wstawiennictwu Metis i Zeusowi, który zabił jej ojca. Hera miała zostać adoptowana i wychowana przez Okeanosa i Tetydę, której imię znaczyło „ta, która rozkazuje, bądź organizuje", albo przez Hory, boginie pór roku. Z Herą wiążą się więc pojęcia czasu (Kro-nos), organizacji (Tetyda), cykli i pór roku (Hory), oraz wody okrywającej świat (Okeanos). Hera była opiekunką mężatek. Słynęła ze scen zazdrości, napadów wściekłości i aktów zemsty. W Rzymie czczono ją pod postacią Junony. uosabiającej cykl księżycowy.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
FAQ 
